Rozdział czwarty

        -Paniczu- zwrócił się do trzynastolatka lokaj, jednocześnie zręcznie zapinając guziki jego koszuli nocnej.

-Nani* ?- mruknął cicho, skupiając swoją uwagę na mężczyźnie.

-Prosiłbym, aby panicz się jeszcze nie kładł- odparł, a następnie odszedł parę kroków w tył.

Ciel zmrużył niebezpiecznie oczy. Nie miał pojęcia co demon znowu kombinuje.

-Już tłumaczę- wyjaśnił kamerdyner, widząc przeszywające spojrzenie chłopaka, po czym wygłosił mu krótki monolog.

Phantomhive wsłuchiwał się w słowa mężczyzny nie do końca mając pewność, czy mówi zupełnie poważnie, czy też postanowił z niego zażartować.

-Dlaczego, nie powiedziałeś mi wcześniej?- starał się  brzmieć jak najbardziej poważnie.

-Otóż, uznałem, że nieuświadamianie panicza, sprawi, iż zagra panicz swoją rolę jak najbardziej naturalnie, w przypadku, gdyby dziewczyna obserwowała nas w ciągu dnia. 

Ciel zamyślił się na chwilę. Michaelis miał rację. Ostatecznie, gdyby zdawał sobie sprawę, że w każdej chwili może być pod obserwacja, nie do końca czułby swobodę, co mogłoby się przełożyć na jego zachowanie.

-Dlaczego więc, informujesz mnie o tym właśnie teraz?- niebieskooki zacisnął nieznacznie rękę na kawałku pościeli, jednak jego oskarżający ton wyłącznie rozbawił lokaja.

-Nie chciałem, by panicz przestraszył się, gdyby został nagle wyrwany ze snu- wyczuwalna w głosie kpina, sprawiła, że chłopak zagotował się od środka. Mimo wszystko prychnął tylko niezadowolony, nie odzywając się ani słowem.

Spojrzał w stronę okna, czując jak złość stopniowo ustępuje zaciekawieniu.

Więc, to dziś

~*~

             Zsiadłam z konia, a następnie przywiązałam go do starej belki mocno usadowionej w ziemi.  Dla upewnienia, że ten nie wyrwie się,  potrząsnęłam kawałkiem drewna, po czym zadowolona oddaliłam się parę kroków w tył. Omiotłam wzrokiem okolice. Moją uwagę przykuł kontur budynku, do którego zamarzałam się udać. Naciągnęłam na głowę kaptur i ruszyłam w stronę rezydencji.

Gdy znalazłam się zaledwie parę centymetrów od bramy, przywarłam plecami do twardej posadzki jaką był mur.  Ukradkiem zilustrowałam  całą architekturę. Posiadłość  była  naprawdę przepiękna.  I nie miałam tu na myśli szlachetnych zdobień, których zresztą nie posiadała.  Odznaczała się prostotą, jednak to ona nadawała jej niezwykłej nutki tajemniczości oraz elegancji.  Spojrzałam na zegarek, który wskazywał godzinę pierwszą w nocy. Wszystkie światła już dawno zostały pogaszone, dlatego była to idealna pora, aby wtargnąć na teren posesji.  Nie czekając dłużej, odeszłam nieco od głównej bramy i dyskretnie wspięłam się na ogrodzenie, by już po chwili stanąć po drugiej stronie.

Z przyzwyczajenia sprawdziłam, czy mój ekwipunek znajduje się w odpowiednim miejscu. Westchnęłam cicho, gdy  namacałam broń.  Mimowolnie w mojej głowie rozbrzmiały słowa kotki.

-To ostatni raz – szepnęłam sama do siebie – Ostatni- powtórzyłam, starając brzmieć jak najbardziej przekonująco.

Skierowałam się w boczną stronę budynku. Przedostanie się na teren posesji było dużo prostsze niż samo wtargnięcie do środka. Dyskretnie zajrzałam przez jedno z okien, które znajdowało się na wysokości mojego nosa. Ogarnęło mnie niemałe zdziwienie, gdy spostrzegłam, że te najzwyczajniej w świecie jest otwarte.

Poczułam się zbita z tropu. Kto zostawiłby otwarte okno, gdy na zewnątrz panuje tak niska temperatura? Wydało mi się to zbyt podejrzane, jednak nie mając żadnego innego pomysłu, pchnęłam szybę modląc się w duchu, by ta nie wydała żadnego nieprzyjemnego odgłosu. Gdy tak się nie stało, nie czekając dłużej, wskoczyłam do środka.

Rozejrzałam się po pomieszczeniu, w którym dostrzegłam takie przyrządy jak garnki, wszelakiego rodzaju zastawy oraz produkty spożywcze.

-Kuchnia?- przeszło mi przez myśl.

Automatycznie w moim brzuchy rozległ się odgłos burczenia. Skarciłam się w myślach za ten nietakt, po czym podeszłam do kolejnych drzwi.

-Mam nadzieję, że zakończę to szybko – szepnęłam, ciągnąc za klamkę.

Wyszłam z salki i znalazłam się na środku przyciemnionego korytarza. Światło docierające z drobnych okienek było niewielkie, co znacznie utrudniało mi widoczność.

-Ciekawe czy do rana się wyrobie- zakpiłam, zdając sobie sprawę, w jak beznadziejnej sytuacji się znalazłam. Rezydencja wydawała się wręcz nie mieć końca, a dla osoby, która była w niej pierwszy raz, wszystkie korytarze nie różniły się od siebie zupełnie niczym. Na dodatek, ogromna ilość pokoi również nie poprawiała mi humoru, szczególnie, że zaglądanie do każdego z nich byłoby bardzo nierozważne. Musiałam znaleźć coś, co nakieruje mnie na sypialnie tego dzieciaka.

 Przemierzając kolejny hol, moją uwagę skupił obraz wiszący na głównej ścianie. Nie mogłam się jednak nim napawać, ponieważ zza moich pleców doszedł do mnie dźwięk żwawych kroków. Automatycznie, przywarłam do jednej z kolumn, ozdabiającej kawałek posiadłości . Czułam jak moje serce przyśpiesza, a oddech staje się coraz bardziej nierównomierny. Dotknęłam ręką klatki piersiowej, licząc, że ten gest pozwoli mi się uspokoić.

W pewnym momencie, odgłosy całkowicie ucichły, a ja, nieco niepewnie zerknęłam w stronę schodów. Gdy moim oczom ukazał się pusty hol, odetchnęłam cicho, po czym ruszyłam w dalsze poszukiwania.

Z każdym krokiem czułam się coraz mniej pewnie. Wiadome było, że ktoś nie spał i mogłam się na niego napatoczyć w najmniej oczekiwanym momencie. Mimo wszystko, było za późno na wycofanie się.  Dla własnego poczucia bezpieczeństwa, wyciągnęłam spod płaszcza sztylet.

Czas dłużył się niemiłosiernie, a ja wciąż nie namierzyłam jeszcze swojej ofiary. Najgorsze było to, że odnosiłam wrażenie, iż najzwyczajniej w świecie się zgubiłam.

W pewnym momencie, przed moimi oczami mignęło światło. Nieco otumaniona, rozejrzałam się z lekką obawą by już po chwili dostrzec jasny skrawek wydobywający się z pod drzwi. Zdawałam sobie sprawę, że może być to służba oraz, że mogą wszcząć alarm, jednak nie miałam innego wyboru jak zaryzykować. Zaledwie parę centymetrów od celu, przystanęłam na chwilę, aby wziąć głęboki oddech. Czułam jak niepewność przeżera się przez moje kości i dociera aż do wewnątrz.

Pociągnęłam za klamkę i z ulgą zauważyłam, że w pomieszczeniu nikogo nie ma. Weszłam dyskretnie do środka i ilustrowałam cały obszar, który wprawił mnie w ogromną zadumę. Cały pokój był wypełniony książkami. Wszystkie ułożone alfabetycznie, aż prosiły, aby wziąć  je do rąk. Na środku stał mały stolik, na którym paliła się jedna, samotna świeczka. Ten widok wydał mi się nadzwyczaj przytulny. Zawsze uwielbiałam takie miejsca. Kochałam czytać. W zasadzie odnosiłam wrażenie, że gdyby nie książki to już dawno bym oszalała.

Przyjemną chwilę przerwał dźwięk zamykanych drzwi. Odwróciłam się gwałtownie przyjmując obronną pozycję. Moim oczom ukazał się młody mężczyzna. Miał na sobie strój kamerdynera i z jedną ręką na piersi, pochylił się lekko w geście ukłonu.

-Miło mi panienkę gościć w rezydencji Phantomhive- jego głos był ciepły a zarazem powiewał nutą grozy.

Kiedy podniósł na mnie swój wzrok, poczułam jak moje ciało zaczyna drżeć. Krwiste spojrzenie zdawało się przecinać każdy kawałek duszy. Blada twarz, tworzyła idealny kontrast z ciemnymi włosami, swobodnie opadającymi na jego czoło.

-Panicz już cię oczkuje w swoim gabinecie – ręką wskazał na drzwi.

Byłam tak zszokowana, że nie potrafiłam się nawet ruszyć, a świdrujące spojrzenie mężczyzny wcale mi w tym nie pomagało.  Czułam jak ciężkie powietrze uciska moje płuca. Aura jaka otaczała lokaja wywoływała u mnie ciarki wzdłuż kręgosłupa.

Nie podoba mi się to.

Czarnowłosy odwrócił się w stronę korytarza, po czym ruszył wolnym krokiem.

Nie miałam szansy na ucieczkę. Zabicie kamerdynera nie wchodziło w grę, szczególnie, że nie wydawał się on być zwykłym człowiekiem.  Postanowiłam iść za nim, być może doprowadziłby mnie do dzisiejszego celu, a później.. Coś bym wymyśliła.

Szliśmy ciemnym korytarzem. Oboje nie odezwaliśmy się do siebie ani słowem. Musiałam być ostrożna. Byli przygotowani na moje pojawienie się, co gorsza ułatwili mi to zostawiając otwarte okno. Choć było to banalne, ja musiałam dać się złapać. Przeklęłam cicho pod nosem z własnej głupoty. Nie wiedziałam, skąd wiedzieli o mojej ‘wizycie’, ani też co zamierzają teraz ze mną zrobić. Musiałam grać na zwlokę.

Po chwili, zatrzymaliśmy się pod dużymi, dębowymi drzwiami. Lokaj zapukał dwukrotnie, a następnie po usłyszeniu krótkiego ‘wejść’, wkroczył do środka, wpuszczając mnie jako pierwszą.

Moim oczom ukazał się niewielki gabinet, w którego centrum stało biurko, zawalone małymi żołnierzykami. Na fotelu przed nim, siedział młody chłopak, w którym rozpoznałam swój cel. Miał podkrążone oczy i na pierwszy rzut oka wyglądał dużo dziecinniej, niż na zdjęciu, które otrzymałam. Kiedy jednak podniósł na mnie wzrok, dostrzegłam w nim coś, czego nie byłam w stanie racjonalnie wytłumaczyć.

Wzdrygnęłam się lekko.

-Witaj- jego głos był pusty, bez żadnych zbędnych emocji. Odniosłam wręcz wrażenie, że siedzi przede mną zwykła kukiełka.

Skinęłam głową w geście powitania.

-Może usiądziesz?- ręką wskazał na fotel, stojący naprzeciw niego.

-Nie dziękuje, wolę postać- odparłam, na co ten nawet nie zareagował.

-Prosił bym, aby schowała panienka broń- wtrącił się lokaj, podchodząc bliżej- Może to nieco krępować panicza- wyjaśnił, na co chłopak prychnął tylko.

Dość niepewnie umocowałam sztylet z powrotem do paska, oczekując rozwoju dalszej konwersacji. Najwyraźniej, żaden z nich nie zamierzał jej podjąć, dlatego nieco zirytowana skrzyżowałam ręce.

-To może ja już pójdę?- zironizowałam, zwracając ponownie na siebie uwagę.

-Wiesz dlaczego tu jesteś?- odezwał się młody hrabia.

Skupiłam się na jego słowach, przymrużając lekko oczy.

-Oficjalnie tak – najwyraźniej zainteresował się moją odpowiedzią, ponieważ wstał i wyszedł przed biurko, opierając się teatralnie o nie.

-Otrzymałaś zlecenie, na zabicie mnie, nieprawdaż?- tak ciężkie słowa, wypływające z jego ust, zupełnie nie pasowały mi do obrazu trzynastoletniego dziecka. Ponownie kiwnęłam głową, na potwierdzenie jego pytania.

-Otóż, potocznie- odniosłam wrażenie, że w tym momencie spogląda na stojącego za mną mężczyznę.-Sam zleciłem swoje zabójstwo.

Jego słowa wywołały we mnie dziwne uczucie niezrozumienia.

Po co to zrobił? Jaki miał w tym cel? O co tu chodzi? Co ja mam z tym wspólnego?

Salwa pytań zalewających moją głowę była wręcz nie do zniesienia. Nerwowo przygryzłam wargę i pozwoliłam, aby ręce powędrowały w stronę kaptura. Pod wpływem lekkiego nacisku, pukiel włosów opadł swobodnie na ramiona, odsłaniając jednocześnie twarz. Podniosłam wzrok na mojego rozmówcę zmuszając, by kontynuował swoją wypowiedz.

-Chciałem się najzwyczajniej w świecie z tobą spotkać i porozmawiać – wyjaśnił nieco zdziwiony moim gestem.  Ręką ponownie wskazał na siedzenie obok, po czym sam zasiadł z powrotem w fotelu. Ze skupieniem śledziłam jego ruchy. Ostatecznie zrezygnowana zajęłam miejsce naprzeciw hrabiego. Nie podobało mi się, że ten mały rozkładał tutaj karty.

-Jak już zapewne wiesz, nazywam się Ciel Phantomhive –rozpoczął swój monolog- Znajdujemy się teraz w mo..

-Czego ode mnie chcesz?- przerwałam mu. Mój ton był chłodny, a napędzana niepewnością zaczynałam odczuwać coraz większą niechęć do całego, obecnego zgromadzenia.

Panicz skrzywił się nieznacznie.

-Gdybyś była tak łaskaw mi nie przerywać, może w końcu się dowiesz- odparł beznamiętnie, choć wyczułam w jego głosie delikatną nutkę irytacji. Byłam pod wrażeniem, że tak mały szczyl jest w stanie zachować tak stoicki spokój.

-Znajdujemy się w mojej rezydencji. Sebastian – wskazał na lokaja- Zajął się tym, byś otrzymała zlecenie na moją osobę. Oczywiście,  było to z góry założone i miało na celu wyłącznie sprowadzenie ciebie tutaj.

Spojrzałam ukradkiem na czarnowłosego, który wydawał się być całą tą sytuacją wręcz rozbawiony.

-Nasz wspólny znajomy Undertaker.. – Moje wyobraźnia automatycznie ukształtowała w głowie sylwetkę grabarza, którego zabijam gołymi rękami.

-Co ten cholerny mężczyzna sobie wyobraża?!- huczało mi w głowie.

-Polecił mi ciebie jako dobrego informatora – dokończył.

Czułam jak napiera na mnie złość. Miałam wszystko idealnie zaplanowane, a tu co? Kolejna porażka. Problemy zaczęły nakładać się na siebie jak kolejne warstwy, zarastając mnie od wewnątrz.

-W sprawię czego? – byłam już coraz miej opanowana.

Chłopak przymrużył nieco oczy. Zdawał się zastanawiać nad czymś.

-W sprawie Kuby Rozpruwacza.

No pięknie !

Zasłoniłam ręką twarz. Zalała mnie wizja ostatnich wydarzeń dotyczących dwójki morderców. Sprawa medalionu, rannej Neko i tego co wyznał mi shinigami. Czułam się jak w czarnej dupie, jednak gdzieś podświadomie wiedziałam, że skoro to wszystko jest ze sobą powiązane, mogę w jakiś sposób na tym skorzystać.

-Prosiłbym byś powiedziała wszystko, co wiesz.

Po raz kolejny podniosłam wzrok na niebieskookiego.  Zdawał się być nieco skrępowany moimi coraz to dłuższymi obserwacjami jego osoby.

-Nie dziękuję – wstałam gwałtownie z siedzenia i skierowałam się w stronę drzwi. Przed ich otwarciem powstrzymała mnie ręka lokaja boleśnie zaciskająca się na moim nadgarstku.

-Prosiłbym, aby panienka do końca wysłuchała tego co ma do przekazania panicz.

Wyrwałam rękę z ucisku i spojrzałam  tym razem na czarnowłosego. Z całą pewnością nie była to prośba. Otaczająca go aura wiła się w ciemności coraz bardziej potwierdzając moje obawy, że nie jest zwykłym człowiekiem. Zaś widok jego oczu sprawiał, że do mojej głowy docierały skrawki wspomnień sprzed dwóch lat.  Gdyby tak się zastanowić..

Cofnęłam się o krok, kiedy dotarło do mnie kogo tak naprawdę mam przed sobą. Diaboliczny uśmieszek cisnący się na jego usta wywołał ciarki na całym moim ciele. Już kiedyś byłam świadkiem tej mrocznej otoczki..

Doszukując się podobieństw między stojącym obok demonem, a mężczyzną, przed którym uciekam, nawet nie zauważyłam, kiedy zupełnie odcięłam się od rzeczywistości. Gdzieś w tle mignął obraz ręki przysuwający się do mnie. Ocknąwszy się, odepchnęłam dłoń.

-Wszystko w porządku?- zakpił kamerdyner. Omiotłam go spojrzeniem.

-Nie dotykaj mnie – syknęłam wywołując u zgromadzonej dwójki zarys zdziwienia.

-Co będę miała w zamian? – zwróciłam się do hrabiego.

-Równowartość kwoty jaka została zaoferowana za moje zabójstwo – odpowiedział bez wytchnienia.

Zastanowiłam się na chwilę. Pieniądze były mi cholernie potrzebne, jednakże co jeśli ponownie sprowadzę na siebie kłopoty? Nie miałam chęci na kolejną konfrontacje z Bogiem Śmierci i tą nędzną kobietą.

-To nie wystarczy.

Oboje spojrzeli na mnie.

-Musze dbać o swoje bezpieczeństwo – wyjaśniłam. Zdawałam sobie sprawę, że nie moje zrobić tego kotce. Już raz mnie uratowała i nie zakończyło się to szczególnie dobrze. Na dodatek otrzymanie dodatkowych ‘bonusów’ pod tym względem, mogłoby mi pomóc zabezpieczyć się przed ‘Nim’.

Przyjrzałam się chłopakowi, który w myślach analizował moje słowa. Dopiero teraz moją uwagę zwróciła przepaska na jego oku. Spojrzałam na demona, który otwarcie również mierzył mnie spojrzeniem, jednocześnie czekając na to, co odpowie hrabia.

Czyżby ? Ta dwójka..

-W takim razie – przystanął na chwilę- Zapewnie ci bezpieczeństwo, aż do końca rozwiązania sprawy Rozpruwacza.

-Skąd mogę wiedzieć czy mnie nie okłamujesz ?– nie chciałam dać za wygraną, musiałam mieć pewność.

-Skąd mogę wiedzieć czy twoje informacje nie okażą się fałszywe?- odpowiedział, na co prychnęłam pod nosem.

Zastanowiłam się jeszcze chwilę nad całą zaistniałą sytuacja. Miałam co do tego duże obawy, jednak wiedziałam, że nie mam innego wyboru. Nie byłam w stanie jednocześnie bronić siebie i kotki, a pomoc ze strony demona i tego małego, mogła okazać się bardzo korzystna.

-Zgoda- odparłam jednym tchem.

Hrabia podszedł do mnie i wystawił dłoń. Nie czekając dłużej uścisnęłam ją. Czułam jak od kościstych palców emituje przyjemne ciepło.

-Przez najbliższy czas, zatrzymasz się w rezydencji.

Podniosłam zdziwiona brew.

-Skoro mam zadbać o twoje bezpieczeństwo, musze w miarę możliwości mieć cię na oku – wyjaśnił- Poza tym, z tego ci mi wiadomo, twoje mieszkanie spłonęło, więc nie powinien to być chyba dla ciebie kłopot, Yoru?

-Rozumiem – odparłam krótko. Nie byłam szczególnie zadowolona faktem, że Hrabia  okazuje się wiedzieć o mnie co nie co.

-Skoro mamy to już wyjaśnione, teraz twoja kolej.

Wstrzymałam na chwilę oddech. Nie mogłam powiedzieć im wszystkiego. Musiałam mieć w nagłym wypadku, jakiegoś asa w rękawie. Na dodatek moje zbytnie powiązanie z rozpruwaczem mogłoby się wydać dziwnie podejrzane.

-Zacznijmy od tego, że rozpruwacz to dwie osoby – chłopak zmrużył oczy w zadumie- Kobieta, średniego wieku i mężczyzna, shinigami.

-Nani? –wyrwało się w ust niebieskookiego. Lokaj podszedł bliżej swego pana.

-Rozumiem, że jesteś świadom istnienia bytów nieludzkich? – spojrzałam znacząco na kamerdynera, po czym pokiwałam głową na znak zgody.

-Nie mam pojęcia czym się kieruje ta dwójka, jakie są ich bodźce ani dlaczego to robią, wiem za to, że shinigami, choć wygląda na dość niepozornego, jest silny – kontynuowałam- Pora, oraz to, gdzie atakują, jest różna, dlatego podejrzewam, że nie działają według żadnego konkretnego schematu.

Oboje analizowali dokładnie moje słowa. Miałam wrażenie, że dla chłopaka jest to zbyt dużo jak a jeden raz.

-Czy coś jeszcze? Jakieś szczegóły, wygląd, ubranie?- wtrącił się czarnowłosy, na co pokiwałam przecząco głową. Nie zamierzałam wyjawić im, że spotkałam się z rozpruwaczem osobiście.

-To i tak dużo. Sebastian- zwrócił się do mężczyzny obok- Pokaż jej pokój.

-Yes, my Lord- lokaj ukłonił się lekko, po czym spojrzał znacząco na mnie, wymuszając abym szła za nim.

-Czuje, że jeszcze pożałuję tej decyzji – przeszło mi przez myśl, gdy wraz z czarnowłosym zatrzymaliśmy się pod drzwiami.

*Nani - co.

~*~

Uwaga ! Oficjalnie ogłaszam, że żyje ! 

Udało mi się w końcu dokończyć notkę. Przepraszam was strasznie, że zajęło mi to tyle czasu. Napisałam cztery wersje i za każdym razem, gdy je czytałam, stwierdzałam, że są do kitu i pisałam kolejne. Ostatecznie, z perspektywy czasu uważam, iż ta pierwsza wyszła najlepiej, jednakże, jestem tak cudowna *bije sobie brawo*, że nie zapisałam ani jednej *bije znowu*, z wyjątkiej tej którą teraz publikuje, rzecz jasna. 

Zniknęłam na jakiś czas z blogowej sfery zupełnie, głownie przez chorobe. Na szczęście jest już w miare w porządku i zaraz lece zabierać się za zaległości na waszych blogach <3

ps: nie bijcie za błędy, nie miałam siły już sprawdzać. Poprawie wszystko jak bede robić korekcję ostatniej notki, w której * o zgrozo* narobiłam masę powtórzeń !

Ściskam mocniutko :*